Polscy misjonarze i misjonarki leczą i opatrują rany niezliczonej ilości chorych i niepełnosprawnych w wielu zakątkach świata, zwłaszcza tam, gdzie panuje bieda i ubóstwo. Wielu niepełnosprawnych nie opuszcza czterech ścian swoich domów i są zdani jedynie na pomoc najbliższych. Dla wielu wózek jest szansą, sposobem na większą samodzielność, możliwością wyjścia z osamotnienia. Jest promieniem Bożego Miłosierdzia, który oświetla ciemności ich życia. MIVA Polska w Jubileuszowym Roku Miłosierdzia wyszła na przeciw takim potrzebom za pośrednictwem polskich misjonarzy poprzez akcję pomocy na misjach pod nazwą „Promienie Miłosierdzia”.

Odpowiedzmy na wezwanie Papieża Franciszka: Jesteśmy wezwani do leczenia tych ran [ludzkości], do opatrywania ich oliwą pocieszenia, do przewiązywania miłosierdziem oraz do leczenia ich solidarnością i należną uwagą. Otwórzmy nasze oczy, aby dostrzec biedy świata, rany tak wielu braci i sióstr pozbawionych godności. Poczujmy się wezwani, słysząc ich wołanie o pomoc. Nasze ręce niech ścisną ich ręce, przyciągnijmy ich do siebie, aby poczuli ciepło naszej obecności, przyjaźni i braterstwa. Niech ich wołanie stanie się naszym, abyśmy razem przełamali barierę obojętności, która często panuje niepodzielnie, by ukryć hipokryzje i egoizm (Misericordiae Vultus 15).

Obecnie w Wielkim Poście promujemy akcję poprzez inicjatywę #WózekDlaAfryki. Misjonarze są nie tylko głosicielami, ale świadkami Bożego Miłosierdzia. Poprzez „Promienie Miłosierdzia”, pragniemy wspierać potrzeby najsłabszych, chorych, niepełnosprawnych, dla których wózek inwalidzki stałby się promykiem nadziei i znakiem bliskości z nimi, aby poprzez ten gest mogli oni dostrzec blask Bożego Miłosierdzia.

Chcielibyśmy, jako MIVA Polska, uwrażliwiać też naszych rodaków w ojczyźnie, na te specyficzne potrzeby misyjne i ukazywać zaangażowanie polskich misjonarzy w służbie chorym, słabym i niepełnosprawnym. Nasz projekt dotyczy wyposażenia w wózki misyjnych ośrodków zdrowia i szpitali, misyjnych domów pomocy i opieki, hospicjów prowadzonych przez polskich misjonarzy, a także indywidualnych niepełnosprawnych osób pozostających w domach.

Tylko w Afryce wg dostępnych danych polscy misjonarze i misjonarki prowadzą obecnie ponad 20 większych szpitali i 30 mniejszych, ponad 100 przychodni lekarskich, 10 leprozoriów oraz ok. 20 domów dla chronicznie chorych.

Odpowiadamy na wezwanie Papieża Franciszka

W tym roku ponownie odpowiadamy na wezwanie Papieża Franciszka: Społeczeństwo jest bardziej ludzkie, jeśli potrafi bardziej zatroszczyć się o swoich słabych i cierpiących członków, a zdoła czynić to skutecznie będąc ożywione miłością braterską. Dążmy do tego celu i sprawmy, aby nikt nie został pozostawiony sam sobie, aby nikt nie czuł się wykluczony lub opuszczony (Dzień Chorego 2021).

Misjonarze swoją troską obejmują najsłabszych, którzy są nieraz „ukryci” w domach z powodu swojej niepełnosprawności ruchowej, będącej skutkiem przebytych chorób, wypadków, wrodzonych wad itp. W wielu krajach Afryki skazani są oni na pozostawanie w domu i nie mają żadnych szans, aby się kształcić. Aby pomóc takim osobom misjonarze wychodzą z różnymi inicjatywami, które pomagają wyciągnąć tych ludzi z „niebytu”. Dużym jednak problemem dla niepełnosprawnych jest brak wózków inwalidzkich, aby mogli być mobilnymi i możliwie bardziej samodzielnymi czy to w obrębie domostw czy też poza. Jak relacjonuje misjonarz z Kamerunu – często po prostu przesuwają się po podłodze czy klepisku na swoich dłoniach, bo nie stać ich na nawet skromny wózek.

Dotychczasowa pomoc MIVA na wózki

Od początku akcji Promienie Miłosierdzia zostało zakupionych 217 wózków inwalidzkich różnego typu: trójkołowe, elektryczne, ręczne, sportowe. Wózki trafiły m.in. do Ośrodka Zdrowia im. Św. Rity w Biankouri w Togo, prowadzonego przez siostry Katarzynki, do Ośrodka Caritas w Nur Sułtan w Kazachstanie, do Ośrodka Zdrowia Thalita Kum w Lai w Czadzie, do Centrum Pomocy Niepełnosprawnych w Toamasina na Madagaskarze czy do Ośrodka Caritas przy Parafii Św. Augustyna w Calceta w Ekwadorze.

Łącznie przekazano 46 539 EURO na realizację 18 projektów MIVA Polska (forma zorganizowanej pomocy) na zakup 217 wózków do 15 krajów misyjnych (9 Afryka, 5 Ameryka Południowa, 1 Azja)

• Dzięki Waszej pomocy, niepełnosprawni otrzymali niesamowite wsparcie w formie daru tj. 10 wózków, bardzo dziękuję za pozytywne rozpatrzenie naszego projektu w imieniu własnym i całej ludności z naszego regionu. To radość dla nas wszystkich, bo nikt wcześniej jeszcze nie pomógł u nas takim osobom. Zazwyczaj niepełnosprawnych zostawia się zdanych na samych siebie lub jedynie na wsparcie najbliższej rodziny, która i tak niewiele może pomóc zwłaszcza tu na północy w najbiedniejszej części Togo – dziękuje siostra z Togo

• Bardzo dziękujemy za pomoc w zakupie wózków do naszego ośrodka. Obecnie pod opieką mam 27 dzieci z różnymi niepełnosprawnościami, głównie są to niepełnosprawności fizyczne wynikające z przeżytych chorób jak polio, ale także z wadami wrodzonymi, po wypadkach itp. … Większość moich podopiecznych ma problem z przemieszczaniem się, dlatego konieczny był zakup wózków dla nich, tak by mogli swobodnie poruszać się po drodze. Dzieci już korzystają z wózków, jeden z wózków trafił też do chłopca, który mieszka na wiosce i codziennie pokonuje daleką trasę, by dotrzeć do szkoły, jeden natomiast czeka na swojego nowego właściciela, który mieszka dość daleko od ośrodka i czekamy aż droga stanie się przejezdna by móc mu dostarczyć wózek –pisze misjonarka świecka z Czadu.

Aktualne potrzeby z misji na wózki inwalidzkie

W obecnej edycji akcji do biura MIVA Polska wpłynęło 33 prośby głównie z krajów Afryki: Kamerunu, Senegalu, Ghany, Zambii, Togo Namibii i Madagaskaru. Są także prośby z Ameryki Łacińskiej m.in. z Wenezueli, Boliwii, Argentyny, a nawet z Oceanii – Papui Nowej Gwinei. Prośby dotyczą pomocy w zakupie 225 wózków zwykłych, 30 typu „Handbike”, 16 wózków dziecięcych oraz 5 elektrycznychm.in. z nowej salezjańskiej misyjnej parafii p.w. św. Jana Bosko w Rundu w Namibii; z przychodni Saint Laurent prowadzonej przez siostry Franciszkanki Misjonarki Maryi w dzielnicy Gibraltar w Dakarze w Senegalu; z domu dla niepełnosprawnych „Cheshire Home” w Katima Mulilo w Namibii prowadzonego przez Siostry Imienia Jezus; ze Szpitala pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Katondwe w Zambii prowadzonego przez Siostry Służebniczki Starowiejskie; z Franciszkańskiej misji p.w. Świętych Męczenników z Ugandy w Barkoissi w Togo; z integracyjnej Szkoły Podstawowej, w której pracują Misjonarki Benedyktynki z Tutzing w Nyangao w regionie Lindi w Tanzanii.

Przedstawiamy kilka przykładowych próśb nadesłanych przez misjonarzy.

• …W 1995 roku w Namibii otworzyliśmy Cheshire Home Katima Mulilo. Prowadzimy internat dla dzieci zfizycznymi niepełnosprawnościami (w zeszłym roku przyjęliśmy 39 dzieci). Stopień i typ niepełnosprawności różni się w zależności od dziecka: porażenie mózgowe, amputacje, deformacje spowodowane podczas urodzenia, choroby mięśni, paraplegia spowodowana gruźlicą kręgosłupa – są to najczęściej spotykane niepełnosprawności. Te dzieci uczęszczają do normalnych szkół aby integrować się z otoczeniem integracyjnych. Dla tych dzieci prowadzimy program rehabilitacji. Bardzo ucieszyłam się z akcji „Promienie Miłosierdzia”, gdyż w naszym ośrodku mamy bardzo dużo dzieci z rożnym stopniem niepełnosprawności, które potrzebują nowych wózków. Pomagamy też w zdobyciu wózków dla dzieci i starszych w wioskach. Dwa razy w tygodniu wyjeżdżamy też do wiosek starając się dotrzeć do najbardziej potrzebujących… – opisuje s. Agnieszka.

• …Pragnę poprosić o 7 wózków dla moich chorych parafian, oczywiście jest ich więcej ale na razie dotarłem do tych których znam bliżej. Każdy z nich ma ciężką  sytuację życiową ale się nie poddają. Ciężko jest im iść o kulach do swoich zajęć czy pracy. Jeżeli otrzymają wózki będzie im o wiele łatwiej się przemieszczać… – pisze o. Robert z Togo.

• …Od 1986 roku jestem na misjach w Senegalu i Mauretanii. Z zawodu jestem pielęgniarka i większą część mojego życia spędziłam w służbie chorym i cierpiącym. Obecnie pracuję w przychodnie Saint Laurent w dzielnicy GIBRALTAR w Dakarze. W przychodni przyjmujemy około 30 000 chorych rocznie, kilkoro z nich potrzebuje wózków inwalidzkich. Nigdy, ze względów braku funduszy, nie mogłam zająć się tymi osobami, teraz dzięki Wam pragnę pomóc im w zakupie wózków inwalidzkich. Na chwilę obecną prosimy o 20 wózków… – prosi s. Henryka z Senegalu.

• …Prowadzę katechezę w państwowej szkole gdzie uczy się 700 uczniów, do szkoły przyjmowane są także dzieci niesprawnie fizycznie, niemogące chodzić, częściowo sparaliżowane, są tez niewidome i głuchonieme dzieci, w tym 10 dzieci z albinizmem. Przyjeżdżają tu z różnych wiosek bo w ich szkołach są nieakceptowane. W naszej szkole są nauczyciele wyspecjalizowani w edukacji niepełnosprawnych. Dużo z tych niepełnosprawnych dzieci to muzułmanie, Fatuma ma 20 lat, uczęszcza do klasy 5, ma zupełnie bezwładne kończyny, nie chodzi o kulach, woli posługiwać się rękoma, czołgając się po ziemi, umie jednak wejść na wózek inwalidzki i posługiwać  się nim, ale wózek jest rozwalony… Eryk ma 12 lat, jest od urodzenia do polowy bezwładny, bardzo drobny, ma sprawne ręce, uczy się pisać i czytać, radzi sobie dobrze, koledzy pomagają my przy wsiadaniu na wózek… on sam nie daje rady gdyż jest slaby…wózek to dla niego wszystko…i tak jak w przypadku Fatumy - wózek który ma, jest na wykończeniu. Prosimy o dwa nowe wózki inwalidzkie, jeśli jest to możliwe… - pisze s. Karolina z Tanzanii

Możesz pomóc niepełnosprawnym w zakupie wózków przekazując swoją ofiarę

69-1240-1037-1111-0000-0691-6802

Z dopiskiem:  Darowizna—wózki dla niepełnosprawnych